Architect Architecten bureau Monolab
Voor deze compacte, eenvoudige en droge tentoonstelling van 16,59 m1 in Architectuurcentrum ABC heeft Monolab een selectie uit haar projecten van de eerste vijf jaar gemaakt
hoe ontwerpen we projecten die zullen aansluiten op onze voortsnellende cultuur?...
...hoe kan het surplus aan inherente potenties van stedelijke en architectonische projecten benut worden?...
Nederland is in de jaren ’70 de ervaring kwijtgeraakt om met grote verschillen om te gaan. Toen ontstond een zeer egaliserende samenleving en gelijkheid werd het toverwoord. Deze conflictvermijdende ideologie is nog steeds actief en dit is desastreus geweest voor onze stedenbouw en architectuur. Confrontatie en urgentie ontbreken nog steeds in een groot deel van deze disciplines. Stedenbouw is enorm verspillend omdat in gerealiseerde projecten inherent stedelijk potentieel niet volledig wordt benut. Onze fysieke wereld blijft duidelijk achter bij de manier waarop we ons door tijd en ruimte voortbewegen.
We leven in een tijdperk van verweving. Onze leefpatronen worden steeds dynamischer. Wonen, werken en vrije tijd worden steeds meer gemengd. De flexibiliteit die dit van alles en iedereen vergt, kan moeilijk anders dan via dichtheid, fusie en parallellisme worden gerealiseerd. Dichtheid is het geconcentreerd bijeenbrengen van functies. Fusie is verweving, het samenwerken of samengaan van voorheen nog losstaande functies. Parallellisme is het gelijktijdig en direct beschikbaar zijn van een diversiteit aan functies. Het gaat dus juist om confrontaties en verbindingen. We kunnen ingewikkelde zaken die om contact vragen niet van elkaar weg blijven schuiven. Dit betekent definitief het einde van het ‘klassieke’ moderne project, waar autonomie en functiescheiding een hoofdrol speelden. Onze denkwereld heeft een sterke behoefte aan nieuwsgierigheid in plaats van angst voor het verlies van controle en angst voor het ongewone.
hoe ontwerpen we projecten die zullen aansluiten op onze voortsnellende cultuur?...
...hoe kan het surplus aan inherente potenties van stedelijke en architectonische projecten benut worden?...
Nederland is in de jaren ’70 de ervaring kwijtgeraakt om met grote verschillen om te gaan. Toen ontstond een zeer egaliserende samenleving en gelijkheid werd het toverwoord. Deze conflictvermijdende ideologie is nog steeds actief en dit is desastreus geweest voor onze stedenbouw en architectuur. Confrontatie en urgentie ontbreken nog steeds in een groot deel van deze disciplines. Stedenbouw is enorm verspillend omdat in gerealiseerde projecten inherent stedelijk potentieel niet volledig wordt benut. Onze fysieke wereld blijft duidelijk achter bij de manier waarop we ons door tijd en ruimte voortbewegen.
We leven in een tijdperk van verweving. Onze leefpatronen worden steeds dynamischer. Wonen, werken en vrije tijd worden steeds meer gemengd. De flexibiliteit die dit van alles en iedereen vergt, kan moeilijk anders dan via dichtheid, fusie en parallellisme worden gerealiseerd. Dichtheid is het geconcentreerd bijeenbrengen van functies. Fusie is verweving, het samenwerken of samengaan van voorheen nog losstaande functies. Parallellisme is het gelijktijdig en direct beschikbaar zijn van een diversiteit aan functies. Het gaat dus juist om confrontaties en verbindingen. We kunnen ingewikkelde zaken die om contact vragen niet van elkaar weg blijven schuiven. Dit betekent definitief het einde van het ‘klassieke’ moderne project, waar autonomie en functiescheiding een hoofdrol speelden. Onze denkwereld heeft een sterke behoefte aan nieuwsgierigheid in plaats van angst voor het verlies van controle en angst voor het ongewone.